وبلاگ

SQL Server از انواع مختلف داده (Data Types) برای ذخیره و مدیریت اطلاعات استفاده می‌کند. هر ستون، متغیر محلی، عبارت و پارامتر در SQL Server دارای نوع داده خاص خود است که مشخص می‌کند چه نوع داده‌ای می‌تواند ذخیره کند. این انواع داده به طور کلی به چهار دسته تقسیم می‌شوند: عددی (Numeric)، رشته‌ای (String)، زمانی (Date & Time) و انواع داده‌های ویژه (Special Data Types). نوع داده (Data Type) به SQL Server این امکان را می‌دهد که نه تنها از نوع و اندازه داده‌های ورودی مطلع شود، بلکه روش ذخیره‌سازی و پردازش آن‌ها را نیز تعیین کند. برای مثال، نوع داده عددی می‌تواند شامل int، float، decimal و غیره باشد که هر یک از آن‌ها برای ذخیره اعداد با ویژگی‌های خاص مورد استفاده قرار می‌گیرند. داده‌های رشته‌ای مانند varchar و nvarchar برای ذخیره متن به کار می‌روند. نوع داده‌های زمانی مانند datetime و date نیز برای مدیریت و ذخیره اطلاعات مربوط به تاریخ و زمان استفاده می‌شوند. برای بهینه سازی عملکرد و ذخیره سازی داده ها در SQL Server، انتخاب نوع داده مناسب برای هر ستون یا متغیر ضروری است. در ادامه به معرفی و بررسی دقیق تر انواع داده های پشتیبانی شده در SQL Server خواهیم پرداخت. انواع داده های رشته ای در SQL Server : از Char تا Text در SQL Server، داده‌های رشته‌ای (Character String) به انواع مختلفی تقسیم می‌شوند که هر یک برای مدیریت و ذخیره سازی متون و کاراکترها به کار می‌روند. این داده‌ها به صورت Non-Unicode ذخیره می‌شوند، به این معنی که از یک بایت برای هر کاراکتر استفاده می‌کنند. در ادامه به بررسی این انواع داده‌ها می‌پردازیم: Char(n) : این نوع داده دارای طول ثابت است و مقدار n تعیین می‌کند که چند بایت داده می‌تواند در آن ذخیره شود. n می‌تواند عددی بین 1 تا 8000 باشد. در صورتی که طول داده واردشده کمتر از n باشد، فضاهای خالی با space از سمت راست پر می‌شوند. این فضاها هنگام مشاهده داده نادیده گرفته می‌شوند، اما در پایگاه داده ذخیره می‌شوند. Varchar(n) : این نوع داده دارای طول متغیر است و می‌تواند از 0 تا n کاراکتر (با مقدار n بین 1 تا 8000) را ذخیره کند. اندازه ذخیره‌سازی این نوع داده، برابر با طول واقعی داده واردشده به علاوه 2 بایت است. در مقایسه با char، این نوع داده فقط به اندازه کاراکترهای واقعی واردشده فضا اشغال می‌کند. Varchar(max) : این نوع داده نیز دارای طول متغیر است و می‌تواند حداکثر تا 2 گیگابایت داده را ذخیره کند. مانند varchar(n)، اندازه ذخیره‌سازی آن برابر با طول واقعی داده واردشده به علاوه 2 بایت است. این نوع داده به عنوان “large-value data type” شناخته می‌شود و برای ذخیره مقادیر بزرگ‌تر از 8000 کاراکتر استفاده می‌شود. Text : نوع داده text برای ذخیره رشته‌های بسیار طولانی استفاده می‌شود و می‌تواند حداکثر تا 2 گیگابایت داده را ذخیره کند. این نوع داده نیز به صورت Non-Unicode در پایگاه داده ذخیره می‌شود و برای ذخیره‌سازی متون بزرگ‌تر از 8000 کاراکتر کاربرد دارد.   آشنایی با انواع داده‌های یونیکد در SQL Server : از Nchar تا Ntext Nchar(n) : این نوع داده دارای طول ثابت است و هر کاراکتر با استفاده از دو بایت ذخیره می‌شود. مقدار n نشان‌دهنده تعداد کاراکترهایی است که می‌توانند در این نوع داده ذخیره شوند و مقدار آن می‌تواند بین 1 تا 4000 باشد. حتی اگر رشته واردشده کوتاه‌تر از مقدار مشخص‌شده باشد، فضای ذخیره‌سازی با کاراکترهای خالی (space) پر می‌شود. از این نوع داده برای ذخیره متون با طول ثابت که نیاز به پشتیبانی از کاراکترهای یونیکد دارند، استفاده می‌شود. Nvarchar(n) : این نوع داده دارای طول متغیر است و هر کاراکتر با استفاده از دو بایت ذخیره می‌شود. مقدار n نشان‌دهنده حداکثر تعداد کاراکترهایی است که می‌توانند در این نوع داده ذخیره شوند و می‌تواند بین 1 تا 4000 باشد. برخلاف Nchar(n), در Nvarchar(n) فضای ذخیره‌سازی تنها به اندازه تعداد کاراکترهای واقعی مورد استفاده قرار می‌گیرد، به علاوه 2 بایت اضافی. این نوع داده برای ذخیره متونی که طول آن‌ها متغیر است، مناسب است. Ntext : نوع داده Ntext نیز برای ذخیره متون با طول متغیر استفاده می‌شود و حداکثر می‌تواند 2 گیگابایت داده را ذخیره کند. این نوع داده بیشتر برای مقادیر متنی بزرگ‌تر از 8000 کاراکتر استفاده می‌شود. هر کاراکتر در Ntext با استفاده از دو بایت ذخیره می‌شود و حجم ذخیره‌سازی بر حسب تعداد کاراکترها و نوع داده واردشده متفاوت است.   معرفی کامل انواع داده های عددی : از Int تا Decimal Int (عدد صحیح) : این نوع داده می‌تواند اعداد صحیح را در بازه‌ی -2,147,483,648 تا 2,147,483,647 ذخیره کند و از 4 بایت فضای حافظه استفاده می‌کند. این نوع داده به طور گسترده برای ذخیره‌سازی اعداد صحیح در پایگاه داده‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. Bigint (عدد صحیح بزرگ) : نوع داده‌ی Bigint برای ذخیره‌سازی اعداد صحیح بسیار بزرگ استفاده می‌شود و بازه‌ی -9,223,372,036,854,775,808 تا 9,223,372,036,854,775,807 را پوشش می‌دهد. این نوع داده از 8 بایت حافظه استفاده می‌کند و برای مواقعی که اعداد خارج از محدوده‌ی Int هستند، کاربرد دارد. Smallint (عدد صحیح کوچک) : Smallint نوع داده‌ای است که اعداد صحیح کوچکتر را ذخیره می‌کند و بازه‌ی -32,768 تا 32,767 را در بر می‌گیرد. این نوع داده 2 بایت حافظه مصرف می‌کند و برای مقادیری که نیازی به استفاده از Int نیست، مناسب است. Tinyint (عدد صحیح بسیار کوچک) : Tinyint برای ذخیره اعداد صحیح در بازه 0 تا 255 استفاده می‌شود و فقط 1 بایت حافظه نیاز دارد. این نوع داده برای مواردی که فقط به ذخیره اعداد کوچک نیاز است، مانند شمارش‌ها، مناسب است. Bit : این نوع داده فقط 0 یا 1 را ذخیره می‌کند و برای ذخیره داده‌های بولی (true/false) یا boolean کاربرد دارد. همچنین، می‌تواند null پذیر باشد. Bit یکی از کوچک‌ترین واحدهای ذخیره‌سازی در SQL Server است. Numeric و Decimal : این دو نوع داده برای ذخیره‌سازی اعداد اعشاری با دقت بالا استفاده می‌شوند. در اینجا، دقت (precision) و مقیاس (scale) برای مشخص کردن تعداد کل ارقام و تعداد ارقام بعد از ممیز تعیین می‌شود. این نوع داده‌ها برای ذخیره‌سازی دقیق مقادیر پولی و محاسبات حساس به دقت بسیار مناسب هستند. Money : این نوع داده برای ذخیره‌سازی

در این آموزش ، سرفصل های متعددی به‌منظور تسلط بر مدیریت و استفاده از بانک های اطلاعاتی با استفاده از SQL Server پوشش داده می شود. برخی از مهم ترین مباحث شامل آشنایی با مفهوم سرورهای متصل (Linked Server) و نحوه پیاده سازی آن ، تعریف سرورهای متصل به سرور جاری از طریق محیط SQL Server Management Studio (SSMS) و برقراری ارتباط با سرورهای مختلف SQL Server و حتی سرورهای با انواع مختلف (مثل Oracle و MySQL) هستند. بررسی و پیاده‌سازی Linked Server در SQL Server در برخی مواقع، ممکن است هنگام اجرای یک کوئری، نیاز به واکشی داده از سرور دیگری داشته باشیم تا از آن در کوئری خود استفاده کنیم. Linked Server در SQL Server به عنوان پل ارتباطی بین دو سرور عمل می‌کند و این امکان را فراهم می‌کند تا داده‌هایی که امکان انتقال دائمی به سرور جاری را ندارند، به صورت موقت و در حین اجرای کوئری واکشی و مورد استفاده قرار گیرند.   فرض کنید که دو سرور با نام‌های ServerA و ServerB داریم. ServerA دارای یک دیتابیس به نام DB1 با آدرس 192.168.1.10 و ServerB دارای دیتابیسی به نام DB2 با آدرس 192.168.1.20 است. حال اگر بخواهیم داده‌ای از جدول Student در دیتابیس DB1 موجود در ServerA را با داده‌ای از جدول Course در دیتابیس DB2 موجود در ServerB ادغام کنیم (Join کنیم)، باید از یک Linked Server استفاده کنیم. SELECT * FROM DB1.dbo.Student AS STD JOIN DB2.dbo.Course AS CRS ON STD.Id = CRS.Id با این حال، این کوئری به طور مستقیم قابل اجرا نیست؛ زیرا SQL Server نمی‌تواند بدون ایجاد Linked Server به جدول Course در ServerB دسترسی پیدا کند. برای رفع این مشکل، ابتدا باید یک Linked Server بین ServerA و ServerB ایجاد کنیم. پس از ایجاد Linked Server، کوئری‌ها می‌توانند داده‌ها را از ServerB واکشی کرده و با داده‌های موجود در ServerA ادغام کنند. ایجاد لینک سرور (Linked Server) در SQL Server لینک سرور در SQL Server به شما این امکان را می‌دهد تا به داده‌های موجود در سرورهای دیگر دسترسی پیدا کنید و از آن‌ها در کوئری‌های خود استفاده نمایید. در ادامه، مراحل ایجاد لینک سرور و تنظیمات مرتبط با آن به تفصیل توضیح داده می‌شود: اتصال به سرور اصلی : در محیط SQL Server Management Studio (SSMS)، به سرور مورد نظر متصل شوید. از طریق Object Explorer، به بخش Server Objects بروید. ایجاد لینک سرور جدید : روی Linked Servers راست کلیک کرده و گزینه New Linked Server را انتخاب کنید. تعریف نام لینک سرور و نوع سرور : در قسمت Linked Server، نامی برای لینک سرور خود انتخاب کنید. در قسمت Server Type، بسته به نیاز خود یکی از دو گزینه SQL Server یا Other Data Source را انتخاب کنید. اگر سرور مورد نظر شما یک سرور SQL Server دیگر است، گزینه SQL Server را انتخاب کنید. برای دیگر منابع داده مانند Oracle، Access و غیره، گزینه Other Data Source را انتخاب کنید. تنظیمات امنیتی : در تب Security، دسترسی‌های مورد نیاز را برای اتصال به سرور دیگر تنظیم کنید. شما می‌توانید یک یا چند لاگین از سرور فعلی را با سرور دیگر Map کنید. این تنظیمات مشخص می‌کنند که کدام کاربران می‌توانند از لینک سرور استفاده کنند و با چه سطح دسترسی. Local Server Login to Remote Server Login Mappings: این گزینه به شما اجازه می‌دهد که لاگین‌های سرور اصلی را به لاگین‌های سرور مقصد Map کنید. For a Login Not Defined in the List Above: این گزینه برای تصمیم‌گیری در مورد لاگین‌هایی است که در لیست بالا تعریف نشده‌اند. Not be Made: جلوگیری از اتصال کاربران غیرمجاز. Be Made Without Using a Security Context: اتصال به صورت Guest که به صورت پیش‌فرض غیرفعال است. Be Made Using the Login’s Current Security Context: اتصال با لاگین فعلی و استفاده از همان سطح دسترسی. Be Made Using This Security Context: در صورت نبود لاگین در لیست بالا، با یوزر و پسووردی که در این بخش تعیین می‌شود، اتصال به سرور دیگر انجام می‌شود. تنظیمات مربوط به لینک سرور : در تب Server Options، تنظیمات کلی مربوط به لینک سرور را مشخص کنید. برای مثال، با فعال کردن گزینه RPC، می‌توانید Stored Procedure‌ها را از طریق لینک سرور فراخوانی کنید.   ایجاد لینک سرور با اسکریپت در SQL Server ایجاد لینک سرور در SQL Server به شما امکان می‌دهد تا داده‌ها را از سرورهای دیگر واکشی کنید و در کوئری‌های خود از آن‌ها استفاده نمایید. در اینجا نحوه انجام این کار با استفاده از اسکریپت T-SQL و توضیحات کامل آمده است.   ایجاد لینک سرور با اسکریپت T-SQL : می‌توانید با استفاده از پراسیجر sp_addlinkedserver یک لینک سرور ایجاد کنید. این پراسیجر به شما امکان می‌دهد که به سرورهای دیگر متصل شوید و داده‌های آن‌ها را در کوئری‌های خود استفاده کنید. EXEC sp_addlinkedserver @server = ‘LinkedServerTest’, @srvproduct = ”, @provider = ‘SQLNCLI’, @datasrc = ‘Server123\InstanceABC’; توضیحات : sp_addlinkedserver: این پراسیجر برای ایجاد لینک سرور استفاده می‌شود. @server: نامی که به لینک سرور اختصاص می‌دهید. در این مثال، نام لینک سرور ‘LinkedServerTest’ است. @srvproduct: محصول سرور که می‌تواند خالی بماند. @provider: نام پروایدر OLE DB که برای اتصال استفاده می‌شود. در اینجا SQLNCLI برای اتصال به SQL Server استفاده شده است. @datasrc: آدرس یا نام سرور و اینستنس مقصد. در این مثال ‘Server123\InstanceABC’ نام سرور مقصد است. واکشی داده‌ها از لینک سرور پس از ایجاد لینک سرور، می‌توانید داده‌ها را از سرور دیگر واکشی کنید و در کوئری‌های خود از آن‌ها استفاده کنید. مثال : SELECT * FROM LinkedServerTest.DatabaseName.SchemaName.TableName; در این کوئری، ‘LinkedServerTest’ نام لینک سرور، ‘DatabaseName’ نام دیتابیس، ‘SchemaName’ نام اسکیمای جدول و ‘TableName’ نام جدولی است که می‌خواهید داده‌ها را از آن واکشی کنید. اتصال با یوزرنیم و پسورد اگر نیاز به اتصال به سرور دوم با یوزرنیم و پسورد خاصی دارید، می‌توانید از پراسیجر sp_addlinkedsrvlogin استفاده کنید. مثال : EXEC sp_addlinkedsrvlogin @rmtsrvname = ‘LinkedServerTest’, @useself = ‘false’, @rmtuser = ‘username’, @rmtpassword = ‘password123’; اجرای کوئری‌های پیچیده با OPENQUERY برای اجرای کوئری‌های پیچیده و کاهش بار روی سرور اصلی، می‌توانید از OPENQUERY استفاده کنید. مثال : SELECT * FROM OPENQUERY([LinkedServerTest], ‘SELECT * FROM DatabaseName.dbo.TableName WHERE ColumnName = ”Value”’); نحوه ایجاد لینک سرور با SQL Server Management Studio (SSMS)

معرفی کلی و کاربردهای تکنولوژی Scale Out تکنولوژی Scale Out یا مقیاس پذیری افقی، یکی از رویکردهای کلیدی در زمینه مقیاس پذیری سیستم ها است. این روش به جای ارتقاء سخت افزاری یک نود یا سرور، بر روی اضافه کردن نودهای جدید به سیستم موجود تمرکز می‌کند. این رویکرد، سیستم را قادر می‌سازد تا به طور موازی کار کند و بار کاری بین نودها توزیع شود. کاربردهای Scale Out در محیط های با بار کاری بالا و نیاز به پردازش موازی برجسته است، به ویژه در سیستم هایی مانند سرورهای وب، دیتابیس های توزیع‌شده ، و سیستم های پردازش داده های بزرگ. این مقاله به تشریح این مفهوم و کاربردهای آن در محیط های مختلف می‌پردازد.   عملکرد و مزایای Scale Out توزیع بار کاری : یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های Scale Out توزیع بار کاری بین نودهای مختلف است. این توزیع متوازن بار باعث جلوگیری از فشار بیش از حد روی یک نود و افزایش کارایی کل سیستم می‌شود. به این ترتیب، هر نود تنها بخشی از کار را انجام می‌دهد و سیستم به‌طور هم‌زمان قادر به پردازش تعداد زیادی درخواست است. پردازش موازی : با افزودن نودهای جدید، سیستم می‌تواند به صورت موازی وظایف مختلف را انجام دهد. این ویژگی در محیط‌های با ترافیک بالا یا نیازمند پردازش سنگین بسیار کاربردی است. به عنوان مثال، در یک سیستم پایگاه داده توزیع‌شده، هر نود می‌تواند بخشی از داده‌ها را پردازش کرده و نتایج نهایی را به سرعت ارائه دهد. مقیاس‌پذیری پویا : در Scale Out، شما می‌توانید بر اساس نیاز سیستم به سرعت نودهای جدیدی اضافه یا حذف کنید. این امکان مقیاس‌پذیری پویا به سازمان‌ها اجازه می‌دهد تا با تغییرات بار کاری به سرعت واکنش نشان دهند و از منابع بهینه استفاده کنند. مقاومت در برابر خرابی : با داشتن چندین نود مستقل، در صورت خرابی یک نود، سایر نودها به کار خود ادامه می‌دهند. این قابلیت، سیستم را از یک نقطه خرابی منفرد محافظت می‌کند و باعث افزایش پایداری و دسترس‌پذیری سیستم می‌شود. به عنوان مثال، اگر یکی از سرورها دچار مشکل شود، سایر سرورها به‌طور خودکار بار کاری را تحمل می‌کنند. کاهش هزینه ها : یکی از مزایای اقتصادی Scale Out این است که به جای ارتقاء سخت‌افزاری یک نود، که می‌تواند بسیار گران باشد، می‌توان با اضافه کردن نودهای جدید به سیستم، هزینه‌ها را کاهش داد. این ویژگی مخصوصاً برای کسب‌وکارهایی که به دنبال کاهش هزینه‌های عملیاتی هستند، جذاب است. استفاده از تکنولوژی های متوازن کننده بار (Load Balancers) : تکنولوژی‌های متوازن‌کننده بار در Scale Out نقش مهمی دارند. این تکنولوژی‌ها وظیفه توزیع درخواست‌ها بین نودهای مختلف را بر عهده دارند. با توزیع یکنواخت بار کاری، از ایجاد تنگناها جلوگیری می‌شود و کارایی سیستم به حداکثر می‌رسد. چالش ها و محدودیت های Scale Out پیچیدگی مدیریتی : هرچند Scale Out مزایای زیادی دارد، اما افزایش تعداد نودها پیچیدگی مدیریتی بیشتری به همراه دارد. مدیریت نودهای متعدد و هماهنگی بین آنها نیاز به نظارت دقیق و استفاده از ابزارهای مدیریت مقیاس‌پذیری دارد. برای مثال، در یک شبکه با صدها سرور، نظارت بر عملکرد هر نود و رفع مشکلات ممکن است چالش‌برانگیز باشد. همگام‌سازی داده‌ها : یکی دیگر از چالش‌های Scale Out، همگام‌سازی داده‌ها بین نودهای مختلف است. در سیستم‌هایی که به ذخیره‌سازی و پردازش داده‌ها در نودهای مختلف نیاز دارند، حفظ یکپارچگی داده‌ها و جلوگیری از ناسازگاری‌ها می‌تواند مشکل‌ساز باشد. نیاز به تکنولوژی‌های پیشرفته : Scale Out به استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته نیاز دارد. از جمله این تکنولوژی‌ها می‌توان به سیستم‌های متوازن‌کننده بار، ابزارهای مدیریت نودها و سیستم‌های مانیتورینگ پیشرفته اشاره کرد. این ابزارها ممکن است نیازمند هزینه‌های اضافی و تخصص فنی باشند. محدودیت در برنامه های کاربردی : برخی برنامه‌های کاربردی ممکن است به طور طبیعی برای Scale Out طراحی نشده باشند و تغییر ساختار آنها برای استفاده از این تکنولوژی نیازمند بازنویسی یا تغییرات گسترده در کد باشد.   تکنولوژی Scale Up افزایش قدرت سرور (Scale Up) یا Vertical Scaling به یکی از روش‌های مقیاس‌پذیری در سرورها اشاره دارد که به جای اضافه کردن دستگاه‌های جدید به شبکه، بر روی بهبود و ارتقاء منابع موجود در یک سرور متمرکز می‌شود. در این روش، با افزودن منابعی مانند پردازنده‌های بیشتر (CPU)، حافظه رم (RAM) بیشتر، و ظرفیت ذخیره‌سازی (Disk) اضافی، سرور قادر به پردازش و مدیریت بارهای کاری سنگین‌تر می‌شود. ارتقاء سخت افزاری سرور : در Scale Up، تمرکز اصلی بر ارتقاء سخت‌افزاری سرور است. افزایش تعداد هسته‌های پردازنده (CPU) و ارتقاء حافظه RAM، اولین گام‌ها در این جهت هستند. با افزایش تعداد هسته‌ها و رم، سرور توانایی پردازش موازی بیشتری پیدا می‌کند که منجر به بهبود عملکرد و کاهش زمان اجرای دستورات می‌شود. افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی : یکی دیگر از جنبه‌های Scale Up، افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی سرور است. این اقدام معمولاً با افزودن دیسک‌های جدید یا ارتقاء دیسک‌های موجود به دیسک‌هایی با ظرفیت بالاتر و سرعت بیشتر انجام می‌شود. افزایش ظرفیت دیسک‌ها به ویژه در محیط‌هایی با حجم بالای داده بسیار مهم است.   تغییرات سیستم عاملی و پارامترها : علاوه بر ارتقاء سخت‌افزاری، در Scale Up ممکن است نیاز به تغییر پارامترهای سیستم‌عاملی و تنظیمات سرور نیز وجود داشته باشد. این تغییرات شامل بهینه‌سازی تنظیمات پردازنده، تنظیمات حافظه کش، و سایر پارامترهای مرتبط با عملکرد سرور است. مزایای Scale Up : این روش مقیاس‌پذیری معمولاً ساده‌تر از Scale Out است زیرا نیاز به تغییرات کمتری در سیستم و برنامه‌ها دارد. همچنین، برای برنامه‌هایی که به شدت به پردازش سریع نیاز دارند، ارتقاء سخت‌افزاری یک سرور می‌تواند راه‌حل مناسبی باشد. با این حال، Scale Up محدودیت‌هایی نیز دارد. یکی از این محدودیت‌ها این است که در نهایت به یک حد نهایی از ظرفیت سخت‌افزاری سرور محدود می‌شود. وقتی این حد نهایی به دست می‌آید، ارتقاء بیشتر امکان‌پذیر نیست و ممکن است نیاز به استفاده از روش‌های دیگر مانند Scale Out باشد. Vertical Scaling یا Scale Up یک روش مقیاس‌پذیری است که بر افزایش منابع سخت‌افزاری مانند پردازنده (CPU)، حافظه (RAM)، و فضای دیسک بر روی یک سرور واحد تمرکز دارد. در محیط SQL Azure، Vertical Scaling به معنای ارتقاء منابع اختصاص داده شده به یک دیتابیس مشخص است که منجر به بهبود عملکرد و افزایش توانایی پردازشی می‌شود. بررسی مفهوم Vertical Scaling در SQL Azure افزایش

SQL Server Agent چیست؟ SQL Server Agent یک سرویس حیاتی در SQL Server است که به شما امکان می‌دهد فرآیندها را برنامه ریزی و به صورت خودکار اجرا کنید. این سرویس برای اجرای jobها طراحی شده است که می توانند شامل دستورات مختلفی باشند و در زمان های معینی مانند روزانه، هفتگی، ماهانه و یا حتی به صورت دستی اجرا شوند. SQL Server Agent به مدیران پایگاه داده این قابلیت را می دهد تا کارهای روتین را بدون نیاز به دخالت انسانی اجرا کنند، که این امر باعث افزایش بهره وری و کاهش خطاهای احتمالی در اجرای فرآیندهای تکراری می‌شود. برای اطمینان از اجرای موفقیت آمیز jobها در SQL Server، لازم است سرویس SQL Server Agent فعال و در حال اجرا باشد. اگر این سرویس متوقف شده باشد، نه تنها نمی‌توان job جدیدی تعریف کرد، بلکه jobهای قبلی نیز اجرا نخواهند شد. برای رفع این مشکل، می‌توانید به قسمت Services در ویندوز رفته و سرویس SQL Server Agent را به صورت دستی Start کنید تا عملکرد jobها از سر گرفته شود.   تعریف Job در SQL حالا سوال اصلی اینجا پیش میاد که Job را در SQL Server چگونه تعریف کنیم؟ برای تعریف یک job در SQL Server، ابتدا باید وارد محیط SQL Server شوید. در Object Explorer، بررسی کنید که آیا سرویس SQL Server Agent فعال است یا خیر. اگر این سرویس غیرفعال باشد، روی آن کلیک راست کرده و گزینه Start را انتخاب کنید تا سرویس اجرا شود. پس از فعال‌سازی، در بخش Jobs کلیک راست کنید و گزینه New Job را انتخاب کنید تا پنجره‌ای جدید برای ایجاد job باز شود. در پنجره New Job، در تب General، یک نام برای job خود تعیین کنید. سپس به تب Steps بروید، که در آن باید حداقل یک Step تعریف کنید. با کلیک بر روی دکمه New، پنجره‌ای برای تعریف Step جدید باز می‌شود. در این پنجره، نام Step را در قسمت Step Name وارد کنید و دیتابیسی را که job باید روی آن اجرا شود، از بخش Database انتخاب کنید. سپس در قسمت Command، دستورات SQL مورد نظر خود را وارد کنید و در نهایت دکمه OK را بزنید تا Step مورد نظر به job اضافه شود. این مراحل به شما امکان می‌دهد jobهای زمانبندی‌شده یا دستی را در SQL Server تعریف و مدیریت کنید. حالا چگونه Job ها را زمانبندی کنیم؟ تنظیمات مربوط به Schedule در SQL Server برای تعریف یک Schedule Job در SQL Server، ابتدا باید وارد قسمت Schedules در تنظیمات job شوید و دکمه New را برای تعیین زمان اجرای دستورات انتخاب کنید. در پنجره جدیدی که باز می‌شود، ابتدا یک نام برای برنامه ریزی (Schedule) خود مشخص کنید. سپس در قسمت Frequency و Occurs تعیین کنید که این دستورات با چه فرکانسی اجرا شوند؛ مثلاً روزانه، هفتگی یا ماهانه. اگر هفتگی را انتخاب کنید، باید روزهای هفته‌ای که این job اجرا می‌شود و تعداد دفعات اجرای آن را مشخص کنید. در صورت انتخاب روزانه، در بخش Daily Frequency تعیین می‌کنید که چند بار در روز و در چه ساعاتی job اجرا شود. در بخش Duration، می‌توانید تاریخ شروع و پایان job را مشخص کنید. اگر گزینه No end date انتخاب شود، job بدون تاریخ پایان و به‌طور مداوم اجرا خواهد شد. در پایان، با کلیک بر روی دکمه OK، تنظیمات شما ذخیره می‌شود و Schedule به job اضافه می‌گردد. توجه داشته باشید که می‌توانید چندین Schedule برای یک job تعریف کنید تا در شرایط مختلف اجرا شود، که این امکان انعطاف‌پذیری بیشتری برای مدیریت اجرای دستورات در SQL Server فراهم می‌کند.   تنظیمات کاستوم یک Job برای اجرای دستی یک Job در SQL Server Agent، می‌توانید به راحتی بر روی job مورد نظر در پنل Object Explorer کلیک راست کرده و گزینه Start Job at Step را انتخاب کنید. این عمل باعث می‌شود دستورات تعریف‌شده در job بلافاصله اجرا شوند، حتی اگر خارج از زمانبندی اصلی خود باشند. اگر بخواهید اجرای job را برای مدتی متوقف کنید بدون اینکه آن را حذف کنید، می‌توانید job را غیرفعال (Disable) کنید. این کار با کلیک راست بر روی job و انتخاب گزینه Disable انجام می‌شود. به این ترتیب، job تا زمانی که مجدداً آن را فعال (Enable) نکنید، اجرا نخواهد شد. در صورتی که نیاز به ویرایش دستورات یا تغییر سایر تنظیمات job داشته باشید، می‌توانید با کلیک راست بر روی job مورد نظر و انتخاب گزینه Properties وارد پنجره تنظیمات شوید. این پنجره همان پنجره‌ای است که هنگام تعریف job مشاهده می‌کنید و به شما اجازه می‌دهد تا تنظیمات مورد نیاز را تغییر دهید و سپس ذخیره کنید. این امکانات انعطاف پذیری بالایی را برای مدیریت job‌ها فراهم می‌کنند، به ویژه زمانی که نیاز به تغییرات موقتی یا دائمی در برنامه ریزی اجرای job‌ها دارید. کتگوری های مختلف Job های SQL Server SQL Server Agent یکی از ابزارهای قدرتمند در SQL Server است که به کاربران امکان می‌دهد تا عملیات مختلفی را به صورت خودکار در زمان‌بندی‌های مختلف انجام دهند. این عملیات می‌توانند شامل پشتیبان‌گیری از داده‌ها، بازسازی ایندکس‌ها، اجرای اسکریپت‌های T-SQL و موارد دیگر باشند. یکی از مهم‌ترین قابلیت‌های SQL Server Agent، امکان ایجاد و مدیریت Jobهای مختلف است. Jobها مجموعه‌ای از وظایف هستند که می‌توانند شامل یک یا چند مرحله (Step) باشند و در زمان‌بندی‌های مشخصی اجرا شوند. در SQL Server، انواع مختلفی از Jobها وجود دارند که هر کدام برای هدف خاصی طراحی شده‌اند. در این مقاله به بررسی انواع Jobهای SQL Server می‌پردازیم و هر یک را به طور جامع و با مثال توضیح خواهیم داد. Jobهای Transact-SQL (T-SQL) Jobهای Transact-SQL از رایج‌ترین نوع Jobها در SQL Server هستند. این نوع Jobها برای اجرای اسکریپت‌های T-SQL طراحی شده‌اند و می‌توانند عملیات مختلفی مانند ایجاد جداول، تغییر ساختار داده‌ها، اجرای کوئری‌ها، ایجاد ایندکس‌ها، و موارد مشابه را انجام دهند. مثال: فرض کنید شما می‌خواهید به طور منظم، داده‌های قدیمی‌تر از یک سال را از جدول “Orders” حذف کنید. برای این کار می‌توانید یک Job ایجاد کنید که شامل یک Step با کد T-SQL زیر باشد : DELETE FROM Orders WHERE OrderDate < DATEADD(YEAR, -1, GETDATE()); این Job می‌تواند به صورت روزانه در نیمه‌شب اجرا شود تا داده‌های قدیمی به طور خودکار

خطاهای مختلف در هنگام اتصال به دیتابیس می‌توانند برنامه نویسان را با مشکلات جدی روبرو کنند. در این مقاله، به بررسی خطا های رایج SQL Server پرداخته و روش های رفع این ارورها را توضیح می‌دهیم. این مشکلات ممکن است به دلایل مختلفی از جمله تنظیمات نادرست سرور، اشتباهات در پیکربندی شبکه، یا عدم دسترسی مناسب به دیتابیس ایجاد شوند. به منظور جلوگیری از این خطاها، باید مطمئن شوید که سرور به‌درستی تنظیم شده است، دسترسی ها به درستی تعریف شده‌اند، و همچنین نسخه‌های مورد نیاز از درایورها و ابزارها به روز باشند. خطاهای مربوط به اتصال به SQL Server مشکلات اتصال به SQL Server می‌تواند به دلایل مختلفی از جمله عدم اجرای صحیح SQL Server، مشکلات در شبکه، یا مجوزهای دسترسی نادرست رخ دهد. برای رفع این مشکلات، روش‌های زیر توصیه می‌شود: بررسی وضعیت SQL Server : ابتدا مطمئن شوید که SQL Server به‌درستی اجرا می‌شود. برای این منظور، SQL Query Analyzer را در سرور اجرا کنید. اگر با خطای Connection Timeout مواجه شدید، ممکن است SQL Server دچار مشکل شده باشد یا درگیر پردازش‌های سنگین باشد. با استفاده از Task Manager (با فشردن کلیدهای Alt+Ctrl+Del) می‌توانید وضعیت CPU Usage را بررسی کنید تا از میزان استفاده CPU مطلع شوید. اگر استفاده CPU بالاست، این نشان‌دهنده‌ی بار زیاد بر روی سرور است. بررسی اتصال شبکه : اگر مشکل از شبکه است، ابتدا بررسی کنید که ارتباط شبکه بین کامپیوتر شما و سرور برقرار است. از طریق Command Prompt، دستور زیر را اجرا کنید : telnet [servername] 1433 این دستور بررسی می‌کند که آیا SQL Server روی پورت TCP 1433 در حال شنود است یا خیر. اگر ارتباط برقرار شد، صفحه Command Prompt پاک می‌شود و مکان‌نما شروع به چشمک زدن می‌کند. در غیر این صورت، خطایی نمایش داده می‌شود که می‌تواند به مشکلات DNS یا تنظیمات فایروال مربوط باشد. در این موارد، مشاوره با مدیر شبکه یا بررسی تنظیمات فایروال توصیه می‌شود. مدیریت منابع سرور : برخی مواقع مشکلات مربوط به عملکرد سرور ممکن است به دلیل مشکلات indexing در پایگاه داده باشد. به دلیل حجم زیاد کوئری‌های ارسالی، ممکن است سرور نتواند به‌درستی پاسخ دهد. در این حالت، می‌توانید SQL Server را به حالت Pause ببرید تا به آن اجازه دهید درخواست‌های فعلی را کامل کرده و به وضعیت عادی بازگردد. این کار باعث کاهش مصرف CPU می‌شود و پس از آن می‌توانید سرور را به حالت عادی برگردانید.   بررسی و رفع خطای Specified SQL Server Not Found خطای “Specified SQL Server Not Found” معمولاً زمانی رخ می‌دهد که فایل پایگاه داده MDF بسیار حجیم است و در فرآیند بارگذاری، SQL Server هنوز به طور کامل فعال نشده است. در این حالت، برنامه سعی می‌کند به SQL Server متصل شود، اما به دلیل عدم آماده بودن سرور، این اتصال ناموفق است و خطای مذکور نمایش داده می‌شود. این مشکل بیشتر در شرایطی پیش می‌آید که سرویس SQL Server پیش از آنکه به طور کامل اجرا شود، تلاش می‌کند سرویس اتصال را فعال کند. برای رفع این مشکل، می‌توان ابتدا صبر کرد تا SQL Server به طور کامل بارگذاری شود و سپس مجدداً تلاش کرد تا به سرور متصل شوید. اگر مشکل همچنان باقی بود، می‌توان با استفاده از Service Manager، سرویس SQL Server را ریستارت کرد. این کار باعث می‌شود سرویس به‌صورت کامل و درست بارگذاری شود و احتمال وقوع این خطا کاهش یابد. همچنین، افزایش مقدار Timeout برای اتصال به سرور می‌تواند راهکار دیگری باشد که به سرور زمان بیشتری برای بارگذاری فایل‌های حجیم داده و در نتیجه، جلوگیری از بروز این خطا را فراهم کند. بررسی تنظیمات شبکه و اطمینان از درستی پیکربندی DNS نیز می‌تواند به حل این مشکل کمک کند.   رفع خطای محدودیت داده در SQL Server خطای اندازه محدودیت داده زمانی رخ می‌دهد که داده‌های وارد شده به جداول SQL Server با محدودیت‌های تعریف شده برای ستون‌ها سازگار نباشند. به عنوان مثال، اگر یک ستون در جدول SQL Server دارای محدودیت طول ۱۰ کاراکتر باشد و شما سعی کنید داده‌ای با طول بیشتر از ۱۰ کاراکتر وارد کنید، SQL Server قادر به ذخیره این داده نخواهد بود و یک خطا ایجاد می‌شود. برای مثال، فرض کنید ستونی به نام Name در جدولی دارید که از نوع VARCHAR(10) تعریف شده است. اگر بخواهید داده‌ای با طول بیشتر از ۱۰ کاراکتر، مانند “AlexanderSmith” را وارد کنید، با خطایی مواجه می‌شوید که بیانگر این است که طول داده وارد شده بیشتر از ظرفیت تعیین شده برای ستون است. برای جلوگیری از این خطا، می‌توانید یکی از راهکارهای زیر را اعمال کنید: افزایش طول ستون : در صورت امکان، طول ستون را متناسب با نیازهای داده‌های جدید افزایش دهید. به عنوان مثال، ALTER TABLE YourTable ALTER COLUMN Name VARCHAR(20). بررسی داده های ورودی : پیش از وارد کردن داده‌ها، بررسی کنید که طول آن‌ها با محدودیت‌های ستون‌ها مطابقت داشته باشد. این کار را می‌توان به کمک کدهای اعتبارسنجی در برنامه‌نویسی انجام داد. استفاده از نوع داده مناسب : در صورتی که نیاز به ذخیره داده‌های طولانی‌تری دارید، نوع داده مناسب‌تری انتخاب کنید؛ مانند استفاده از VARCHAR(MAX) برای رشته‌های با طول متغیر و بدون محدودیت مشخص. خطاهای قیدهای انتزاعی در SQL Server خطاهای قیدهای انتزاعی (Constraints) در SQL Server معمولاً زمانی رخ می‌دهند که قوانین یا محدودیت‌هایی که بر روی داده‌ها اعمال شده‌اند، نقض شوند. قیدها در SQL Server به منظور حفظ یکپارچگی داده‌ها و تضمین اینکه اطلاعات وارد شده به جداول با شرایط مشخصی همخوانی دارند، مورد استفاده قرار می‌گیرند. خطای قید یکتایی (Unique Constraint) : این خطا زمانی رخ می‌دهد که یک قید یکتایی بر روی یک یا چند ستون از یک جدول اعمال شده باشد و داده‌ای وارد شود که قبلاً در همان جدول وجود داشته باشد. برای مثال، اگر ستونی در جدول برای ذخیره شماره‌های شناسایی (ID) منحصر به فرد استفاده شود و همان شماره شناسایی دوباره وارد شود، این خطا رخ می‌دهد. برای رفع این خطا، باید داده‌های تکراری را شناسایی و حذف کنید یا از وارد کردن داده‌های تکراری جلوگیری نمایید. خطای قید اعتبارسنجی (Check Constraint) : این نوع خطا زمانی رخ می‌دهد که داده‌های وارد شده با شرایط تعیین شده در قید اعتبارسنجی مطابقت نداشته باشند. قیدهای اعتبارسنجی برای

در این مقاله، به بررسی تفاوت های بین web scraping و web crawling و چگونگی ارتباط این دو فرآیند با یکدیگر خواهیم پرداخت. همچنین به معرفی برخی کاربردهای این دو تکنیک و ابزارهایی که می‌توانید برای هر کدام استفاده کنید، می‌پردازیم. هدف ما این است که به شما کمک کنیم تا درک بهتری از این دو مفهوم کلیدی در دنیای داده های وب داشته باشید و بدانید چگونه می‌توانند به بهبود پروژه های شما کمک کنند. حالا بریم سراغ اصل مطلب : وب اسکرپینگ چیست؟ وب اسکرپینگ فرآیندی است که در آن داده‌ها از یک وب‌سایت به صورت خودکار توسط ربات‌های برنامه‌ریزی‌شده استخراج می‌شوند. پس از استخراج، این داده‌ها جمع‌آوری و در قالب‌های مختلف مانند فایل‌های Excel، پایگاه‌های داده یا حتی فرمت‌های سفارشی ذخیره می‌شوند. این فرآیند به کاربران اجازه می‌دهد تا به راحتی اطلاعات مورد نیاز خود را از وب‌سایت‌ها استخراج کرده و برای تحلیل، استفاده‌های شخصی یا تجاری از آن‌ها بهره ببرند.   چگونگی کارکرد وب اسکرپینگ : وب اسکرپینگ همیشه کار ساده‌ای نیست. توانایی استخراج داده‌ها از یک وب‌سایت به شدت به ساختار و محتوای آن سایت بستگی دارد. اگر سایت مورد نظر شامل عناصر پیچیده مانند تصاویر، صفحات با جاوا اسکریپت رندر شده، یا محتوای پویا باشد، فرآیند استخراج داده‌ها پیچیده‌تر می‌شود. علاوه بر این، وب‌سایت‌ها اغلب به‌روزرسانی می‌شوند و این تغییرات می‌تواند باعث شود که کدهای اسکرپر شما از کار بیفتد و نیاز به تنظیم مجدد داشته باشند. ربات های خزشگر وب : ربات‌های خزشگر که به آن‌ها اسکرپر (Scraper) نیز گفته می‌شود، برای انجام فرآیند وب اسکرپینگ طراحی شده‌اند. این ربات‌ها به‌طور خودکار لیستی از URL‌ها را دریافت کرده، کدهای HTML آن‌ها را بارگیری و اطلاعات مورد نیاز را استخراج می‌کنند. ربات‌های پیشرفته‌تر می‌توانند نه تنها HTML، بلکه کل وب‌سایت شامل CSS و جاوا اسکریپت را نیز پردازش کرده و داده‌های آن را استخراج کنند.   نمونه‌ای از ساخت وب اسکرپر : برای درک بهتر چگونگی عملکرد وب اسکرپینگ، یک نمونه کد ساده به زبان Python با استفاده از کتابخانه‌ی BeautifulSoup و Requests ارائه می‌دهیم. این کتابخانه‌ها ابزارهای قدرتمندی برای استخراج داده‌ها از صفحات وب هستند. import requests from bs4 import BeautifulSoup # URL صفحه‌ای که می‌خواهیم داده‌ها را از آن استخراج کنیم url = ‘https://example.com’ # ارسال درخواست به URL و دریافت محتوا response = requests.get(url) # بررسی وضعیت پاسخ if response.status_code == 200: # پردازش HTML با استفاده از BeautifulSoup soup = BeautifulSoup(response.text, ‘html.parser’) # یافتن تمام تگ‌های h2 در صفحه titles = soup.find_all(‘h2’) # نمایش عنوان‌ها for title in titles: print(title.get_text()) else: print(f”خطا در دریافت صفحه. وضعیت: {response.status_code}”) توضیحات کد : کتابخانه‌ها : ابتدا کتابخانه‌های مورد نیاز را وارد می‌کنیم. requests برای ارسال درخواست به وب‌سایت و دریافت محتوای صفحه استفاده می‌شود، و BeautifulSoup برای تجزیه و تحلیل HTML. URL : در این مثال، url صفحه‌ای است که می‌خواهیم داده‌ها را از آن استخراج کنیم. درخواست و پاسخ : با استفاده از requests.get(url) یک درخواست به وب‌سایت ارسال می‌کنیم و پاسخ (response) را دریافت می‌کنیم. پردازش HTML : اگر درخواست موفقیت آمیز بود (وضعیت 200)، محتوای HTML صفحه با استفاده از BeautifulSoup تجزیه می‌شود. استخراج داده‌ها : در اینجا، تمام تگ‌های h2 صفحه را پیدا کرده و متن داخل آن ها را چاپ می‌کنیم. استفاده از وب اسکرپینگ با چالش های متعددی همراه است. برخی از سایت ها به دلیل قوانین کپی رایت یا حریم خصوصی ، اجازه اسکرپینگ را نمی‌دهند و ممکن است با استفاده از CAPTCHAs یا محدودیت های نرخ درخواست (Rate Limiting) از آن جلوگیری کنند. همچنین، مهم است که به قوانین و سیاست های استفاده از داده ها (Terms of Service) وب‌سایت ها احترام بگذارید و از اسکرپینگ فقط در موارد قانونی و اخلاقی استفاده کنید. وب کراولینگ چیست؟ وب کراولینگ فرآیندی است که طی آن اطلاعات از سراسر وب به صورت خودکار جمع‌آوری می‌شوند. برخلاف وب اسکرپینگ که به استخراج داده‌ها از یک صفحه خاص محدود می‌شود، وب کراولینگ به‌طور خودکار بین صفحات مختلف وب‌سایت‌ها حرکت می‌کند و از طریق دنبال کردن لینک‌ها به جمع‌آوری اطلاعات می‌پردازد. این دقیقاً همان روشی است که موتورهای جستجو مانند گوگل برای ایندکس کردن وب‌سایت‌ها و مرتب‌سازی اطلاعات استفاده می‌کنند. آن‌ها از ربات‌های خزنده وب، یا همان “وب کراولرها”، برای پیمایش لینک‌ها و سازماندهی داده‌ها بهره می‌برند. چگونگی کارکرد وب کراولینگ : وب کراولرها برای شروع کار به یک نقطه ورود نیاز دارند که معمولاً یک لینک به صفحه اصلی یک وب‌سایت است. پس از ورود به این صفحه، کراولر شروع به دنبال کردن لینک‌های داخلی آن صفحه می‌کند و به‌طور متوالی به صفحات دیگر سایت می‌رود. این فرآیند ادامه می‌یابد تا کراولر تمام لینک‌های موجود را پیمایش و اطلاعات مرتبط را جمع‌آوری کند. در این روش، می‌توان به‌طور جامع داده‌ها را از سایت‌های مختلف استخراج کرد و اطلاعات را به صورت ساختاریافته ذخیره کرد.   نمونه‌ای از ساخت وب کراولر : import requests from bs4 import BeautifulSoup from queue import Queue def crawl(url, max_depth): visited = set() q = Queue() q.put((url, 0)) while not q.empty(): current_url, depth = q.get() if current_url in visited or depth > max_depth: continue visited.add(current_url) print(f”Crawling: {current_url} (Depth: {depth})”) try: response = requests.get(current_url) soup = BeautifulSoup(response.text, ‘html.parser’) for link in soup.find_all(‘a’, href=True): next_url = link[‘href’] if not next_url.startswith(‘http’): next_url = url + next_url q.put((next_url, depth + 1)) except requests.exceptions.RequestException as e: print(f”Failed to fetch {current_url}: {e}”) if __name__ == “__main__”: start_url = ‘https://example.com’ crawl(start_url, max_depth=2) کتابخانه ها : requests برای ارسال درخواست به وب‌سایت‌ها و دریافت پاسخ‌ها استفاده می‌شود. BeautifulSoup برای تجزیه و تحلیل HTML صفحات به کار می‌رود. queue نیز برای مدیریت صف لینک‌های در حال بررسی استفاده می‌شود. تابع crawl: این تابع یک URL و عمق خزیدن (depth) را به عنوان ورودی دریافت می‌کند و شروع به خزیدن در صفحات وب می‌کند. مدیریت لینک ها : لینک‌های موجود در هر صفحه شناسایی می‌شوند و به صف لینک‌ها اضافه می‌گردند تا در ادامه خزیده شوند. عمق خزیدن نیز کنترل می‌شود تا از پیمایش بیش از حد جلوگیری شود. اجرای کراولر : با اجرای اسکریپت، فرایند خزیدن از start_url آغاز می‌شود و تا رسیدن به عمق مشخص‌شده ادامه پیدا می‌کند. ولی حالا تفاوت بین Web Scrapping و Web Crawling کجاست؟ تفاوت بین وب کراولینگ و